به طور کلی قرآن کریم در نگاه پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت آن حضرت از جایگاهی رفیع برخوردار است و بالتبع مسائل مربوط به آن، از جمله -تلاوت و قرائت، تدبر و عمل به فرامین آن و آموختن و آموزاندن آن- و نیز حفظ قرآن و در سینه داشتن آن، مورد سفارش ایشان قرار گرفته است.برای پی بردن به اهمیت حفظ قران به احادیث رسیده از پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار (علیهم السلام) مراجعه می کنیم.
قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم
«حَمَلَةُ القُرْآنِ هُمُ المَحْفُوفونَ بِرَحمَةِ اللهِ، المُلَبِّسونَ نُورَ اللهِ، المُعَلِّمونَ كَلامَ اللهِ مَنْ عاداهُم فَقَدْ عادَی اللهَ و مَنْ والاهُم فَقَدْ والَی اللهَ»
حافظان قرآن مشمول رحمت خدا، در بركنندگان نور خدا و آموزگاران كلام خدایند. كسی كه با آنان دوستی نماید باخدادوستی نموده است. (مستدرك الوسائل /ج۴/ص ۲۵۴)
قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
«حَمَلَهُ القرآنُ عُرَفا اَهلِ الجَنَّه وَ المِجاهِدونَ فی اللهِ قُوادُ اَهلِ الجَنَّه وَ الُرسُلُ سادَه اَهلِ الجَنَّه»
حاملان قرآن(حافظان قرآن) عارفان اهل بهشت و تلاش کنندگان در راه خدا پیشوایان اهل بهشت و پیامبران، سادات و سروران اهل بهشت هستند. (النوادر للراوندی ص۱۹)
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
«إنَّ اَكْرَمَ العِبادِ إلَی اللهِ بَعْدَ الاَنبیاءِ العُلَماءُ ثُمّ حَمَلَةُ القُرآن. یخْرُجونَ مِن الدُّنیا كَما یخْرُجُ الاَنبیاء وَ یحْشُرونَ مِنْ قُبُورِهِم مَعَ الاَنبیاءِ و یمُرُّونَ عَلی الصِّراط مَعَ الاَنبیاءِ و یأخُذونَ ثوابَ الاَنبیاء. فَطوبی لِطالب العِلْمِ و حامِلِ القرآنِ ممّا لَهُم عِندَ اللهِ مِن الكرامَةِ وَ الشَّرَفِ.»
گرامی ترین بندگان بعد از انبیاء ، علما و سپس حافظان قرآن هستند. مانند انبیاء از دنیا میروند، همراه انبیاء از قبرهایشان خارج میشوند، به همراه انبیاء از صراط میگذرند و ثواب انبیاء را میبرند. پس خوشا به حال پوینده راه علم و حافظ قرآن، به سبب كرامت و شرافتی كه نزد خدا دارند. (بحارالانوار /ج ۸۹/ ص ۱۸ـ ۱۹)
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
«مَنْ اَعْطاهُ اللهُ حِفْظَ كِتابِهِ فَظَنَّ اَنَّ أحَداً اُعْطِی أفْضَلَ مِمَّا اُعْطِی فَقَدْ غَمَطَ أفْضَلَ النِّعمَةِ.»
هر كس كه خداوند حفظ كتابش را به او ببخشد و گمان برد به كسی چیزی بهتر از او داده شده، بافضیلت ترین نعمت را كوچك شمرده است. (كنزالعمال / ج۱/ حدیث ۲۳۱۷).
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
«أغْنَی النَّاسِ حَمَلَةُ القُرآنِ؛ مَنْ جَعَلَهُ اللهُ تَعالی فی جوْفِهِ.»
بی نیازترین مردم حافظان قرآن هستند؛ همان كسانی كه خداوند متعال قرآن را در وجودشان جای داده است. (كنزالعمال/ج۱/حدیث ۲۲۶۱).
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
«إذا ماتَ حامِلُ القُرآنِ أوحَی اللهُ إلَی الأرضِ أَن لا تَأكُلی لَحْمَهُ. قالَتْ: إلهی كَیفَ آكُلُ لَحْمَهُ و كَلامُكَ فی جَوْفِه.»
هنگامی كه حافظ قرآن از دنیا می رود خدای تبارك و تعالی به زمین وحی می كند كه «گوشت بدن او را نخور.» زمین می گوید: «پروردگارا، چگونه گوشت او را بخورم در حالی كه كلام تو (قرآن) در قلب اوست». (كنزالعمال/ج۱/حدیث ۲۴۸۸)
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
«لِحاملِ القُرآنِ إذا عَمِلَ بِهِ فَأحَلَّ حَلالَهُ و حَرَّمَ حَرامَهُ شَفْعٌ فی عَشْرَةِ أهْلِ بَیتِهِ یوْمَ الْقِیامَةِ كُلُّهُم قَدْ وَجَبَتْ لَهٌ النّارُ.»
حافظ عامل به قرآن كه حلال آن را حلال و حرام آن را حرام می شمارد فردای قیامت در مورد ۱۰ نفر از بستگانش ـ كه همگی آنها اهل آتشند ـ حق شفاعت دارد. «كنز العمال / ج ۱/ حدیث ۲۳۲۷»
قال علی (علیه السلام)
« اِقرَؤُوا القرآنَ و اسْتَظْهِرُوهُ فإنّ اللّهَ تَعالى لا یعَذِّبُ قلباً وَعَى القرآنَ. »
قـرآن را تـلاوت كـنـیـد و آن را به خاطر سپارید، زیرا خداوند متعال دلى را كه قرآن را در خود دارد عذاب نمى كند. (بحار الانوار، ج ۸۹،* ص۱۹)
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
« إنّ الّذى لیسَ فى جَوْفِهِ شیىءٌ مِنَ القرآنِ كَالبیتِ الخرابِ. »
كسى كه در درونش چیزى از قرآن نیست، دلش مانند خانه ویران است. (كنز العمال، ج ۱، ص ۵۵۳)
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)
« مَنْ قَرَأ القرآنَ عن حفظِهِ ثمّ ظَنَّ أنّ اللّهَ تَعالى لا یغْفِرُهُ فَهو مِمّنِ اسْتَهْزَأ بآیاتِ اللّهِ. »
كـسـى كـه قرآن را از حفظ بخواند و گمان كند خداى تعالى او را نمی آمرزد، در شمار كسانى است كه آیات الهى را به تمسخر گرفته اند. (مستدرك الوسائل، ج ۲، ص ۲۹۴)
قال الامام الصادق (علیه السلام)
«اَلْحافِظُ للْقرْآنِ الْعامِلُ بِه مَعَ السَّفَرةِ الْكِرامِ الْبَرَرَةِ.»
حافظ قرآن كه بدان عمل كند، در آخرت رفیق و همراه فرشتگان و سفیران الهی خواهد بود. (اصول كافی، ج ۴، ص ۴۰۴)
قال الامام الصادق (علیه السلام)
« اِنَّ الذی یُعالِجُ
یک پاسخ
شکرا لله